دلنوشته

قسمت پایانی داستان بالهجه ی شیرین مشهدی

کاظم کنار کوچه نشسته سرش را به دیوار تکیه داده ، زانوانش را بغل گرفته :
خدیج جان تو که مِدنی مو به ده مان( حصار) اووٓر طُرقبِه نومزاد درُم ..طفلی
«گلبهار» دختر دایی «صمد»وم چهارسال مِره که شیرینی خورده ی مویه…اسم روش 
گذاشتوم ، زِبون زد مُردوم ده رِفته  تا مو آمٓدم به شهر تا با نوکِری پول جمع کنوم که بُرُم عقدش کونوم .او وقت تو میگی بدبخت اش کُنم و تو رِ عقد کنُم؟ گلبهار دهن زِد 
مُوردوم دگه هیچ کس او رِ نمستِنه
جان کاظم همرای ما بیا چشمُم کورمِشه خرج اش هرچقذر بِشه مو خودوم مُودوم
برم پیش قابله یٓک دار ودوابی بِزِت مِده
ای تـُخم حروم سقط مِره هم تو خِلاص مِری
هم مو
خدیجه باچادر گلدارصورتشو کاملا پوشانده جوری که فقط یک چشم گریان اش پیداست:
اوهوکی … ها جان ننه ات..مِتِرسوم تُرشات کنه..کیف هاشه تو بُبُری ..های های 
شا تو کِنی مو درد هاشه بِکٓشوم..کور خُوندی..همی فردا روز پامیشی میای حولی ما پیش خانُم وآقای مو حرف عقد مورِمِزنی
تا شیکموم بیش از ای قلمبه نِرفته 
اگِر نیای موروم نٓظمیه عارض موشوم
اقذر لت وپارت موکونن تا شیری که از ننه ی گور به گورت مُکیدی پس بیری
کاظم :
همچی حق به جانب ‌گیریفتی که انگاری خودت دختر پیغمبری…یادت رِفته تو کوچه از جلوی مو رد مِرفتی چنولب هاته قلوه 
مِکردی ،کمرته مِجُنبندی ، هی چراغ مِدادی
که مُرده از گورش ور مِخاست ازاو گذِشته
بری چی او وقت که مو دزدکی اِمدُم جای تو جیغ نِزدی ؟ هوارهوار نِکردی؟
مُشت و لِقت به مو نِزدی که دمُ بذرُم ور کولوم فِرارکـُنم؟حالایم یٓک فکر خو‌بی دروم…موگوم بیا ای تخم حرومه بندازورگردن آقای خانه تان ناچار عقدت موکونه توهم خانوم مِری لباسای قیشنگ مُوپوشی..لباته قرمز موکونی.خودت کلفت میاری..‌
ها؟چی زر زر کِردی؟ خِفه برو… موسرسفره ی اینا نون ونمک خوردوم،ورگردنوم حق دِ رن …جِواب خوبی رِبا تهمت بُدوم؟ کور خواندی
مردکه ی چلاس ..مورِهمی فــردا پس فـردا عقد موکونی یا موکوشمت…

به پایان آمد این دفتر …حکایت همچنان باقی
پایان
دوستان مشهدی ببخشید که من مشهدی نیستم وکلی اشتباه دربیان داشتم
به دیده ی اغماض بنگرید لطفا